İnsanın tarihsel gelişiminde ilkel yaşam dönemlerinde gösterdiği hayvansallığa meyillilik yaşanan dönemin koşulları doğrultusunda doğru veya yanlış olarak belirtilmeye kapalıdır. Doğada var olmaya çalışan insan, onu yok etmeye çalışacak her bir unsura , tıpkı usu bulunmayan hayvan gibi, şiddetle karşı koymaya çalışmıştır. ‘’Güçlü olan doğada yer bulur.’’ düşüncesi usu gelişmemiş insanı dahi bir düşüncenin beraberinde getirdiği eylemi uygulamaya itmiştir. Daha orada düşüncenin ilk filizleri verilmiştir.

Son yapılan araştırmalarla birlikte, genetik kodumuzun içinde barındırdığımız ve atalarımızdan sessizce aldığımız bazı özelliklerin olduğu kanıtlanmıştır. Tarihsel süreç içerisinde de hangi genetik sırları saklıyor olursak olalım insani değerlerin gelişimi, usun ve vicdanın yükselişi evrensel nitelikleri çiğneyen her türlü yargıya baş kaldırmayı bilmiştir.. Bu da gelişen dünyanın yeni yaşam mücadelesidir. Bu sefer zor kullanma yoktur. Güzellik ve bilgelik bilhassa da erdem tüm bu mücadeleleri olumlu sonuçlandırmaktadır.

Peki yirmi bir tane yüzyılı gerisinde bırakan insanlığın bu konuda gelişememesinin nedeni nedir?

Usun eksikliği tam bu noktada paçadan yakalar. Hatta oturur bir güzel kahkahayı basar. Yirmi bir yüzyılın ardında elde avuçta gelişim olmayışına, insanın hayvansallığa bu denli istekle meyilliliğine o da şaşar kalır. Oysa ateş de vardır, yemek de, son teknoloji de.

Uygarlık sürecini henüz tamamlayamamış toplumumuzda işte, evde , okulda, hatta televizyonun karşısında şiddete uğramamış olmak sıra dışı karşılanır. Hatta son zamanda cinsiyetin belirginliği bile kalmadı.

Atalarının mirasına bu denli sahip çıkan, gücünü kasıyla tanımlayan yeni formumuz kasıyla da kalmaz, gelişir ve sözcüklerine taşır zorbalığı. Gelişim var, merak edenler için. Hayvanın doğadaki mücadelesini taklit eder tıpkı bir hayvan gibi. Üstelik mağara da yoktur ağaç kovuğu da. Koca koca metropollerde baskın kalmak adına yapamayacağı aşağılık yoktur. Söver, döver, tehdit eder ve dahası…

Fiziksel şiddeti görmeyenler içinse durum iç rahatlatıcıdır. Sözcükler şiddet sayılmaz onlara göre. Dayatılan yaşamın içinde her türlü zorbalık giderek kanıksanır. Özellikle bu toplumda şiddet gören savunmasızlaşır. Yalnızca şiddeti uygulayana değil uyum sürecindeki tüm diğer tehlikelere karşı da korunmasız bırakılır.

Şiddet, tarihsel süreçte evrensel nitelikler ışığında değerlendirildiğinde yok olup gitmeye mahkum bir oluşumdur. Bunu tek yol olarak belirlemek gerek bireyler arası gerekse toplumlar arası ilişkilerde büyük zararlara ve kayıplara yol açmaktadır. Şiddet, yalnızca fiziksel değil sözcüklerle de sezdirilmeden insanlığı yıpratmaktadır. Günümüz gelişmişliği içerisinde dahi kendine yer bulabilmesi insanın kendi yarattığının kölesi olmasındandır.

Özgür Nevzer Bilaloğlu

Bursa/ Mayıs 2020