Memleketi bellemişti diğerleri gibi doğduğu, büyümeye başladığı o yeri. Yabancısı değildi oraların , olamazdı da. Dağlarına türküler çağırdığı o yer elbette vatanıydı. Onu oradan hangi güç koparabilirdi?

Çok uzak değil. Şurası, Balkanlar. Bir zamanlar sınırlarımızın içi. Vatanın güzide parçası. Bir zaman geldi oraların kokusunu getirmek zorunda kaldı birçok insan gibi annem de. Yıllar yılı sağlamlaşmış olan tüm kökleri o topraklardan zorbalıkla koparıldı.

Bir sabah uyandı çocuk olan annem. Kendi dilini bile konuşamadığı bir dünyada birkaç askerin emriyle uzun yılların ardından ‘’Anelia’’ oldu.

Sorulmadı, konuşulmadı. Yeni bir isimle özgürlüğü ellerinden alındı. O puslu günlerin ardından da bir daha hiç o kadar çocuk olamadı. Asimile edilmenin acısı işte burada başladı. Sonra bir çiçek yeri değiştirilince nasıl zorlanır, yeni topraklarına tutunmaya çalışan bu kökler de öylesine zorlandı.

Yaşadıkları Bulgaristan’da bir Türk köyüydü. Komünist devletin içinde bir avuç azınlık. Olabildiğince sade taşra yaşamları devleti fazlasıyla rahatsız etmiş olmalı ki Türk adını bir bir kazımaya ve topraklarından silmeye koyulmuşlar.

Annem olan biteni aklında kaldığı kadarıyla şöyle aktarıyor, ‘’İşkence haberleri kulağımıza geliyordu bir bir. Çocuğuz diye çoğu şeyi bizden sakınarak konuşuyordu aileler. Babamın başucunda tüfekle uyuduğu günleri bilirim. Bayram oldu mu gizli gizli bayramlaşmalar yapılır bu sırada da bir gözcü mutlaka askerlerin gelip gelmediğini gözlerdi. Okul gezilerinde dönüş yolu işkence gibi gelirdi. Çocuğuz tabi. Bulgarlar otobüsü yağma edecek sanarken gezi de zehir olurdu. Göçlerin başladığı zamanlar daha berrak zihnimde. Sabahları okulda yoklama alınırken yavaş yavaş birilerinin Türkiye’ye göç ettiği haberini alırdık. Aniden, vedasız… Çünkü mecburiyetler… Giderek eksildik. Her anlamda eksildik. Türkiye’ye gidişimizin temelli olacağını seziyordum ama bir yandan da bir süre sonra sanki geri dönüp kaldığımız yerden devam edecek gibiydik. Biz devlet müdahalesinden önce Türk-Bulgar ayrımını bilmezdik. Öğretmenim Bulgar’dı örneğin. Eşi ve çocuklarıyla bizim köyde yaşardı. Evini, yurdunu bırakmanın zorluğunu birçoğu gibi en derininden yaşadık. Yeni düzen. Maddi ve manevi sıfırdan başlamak ve tutunmaya çalışmak sanıldığından daha zordu.’’

Ne zaman bu konuya girsek annem bir süre sonra gözyaşlarını tutamaz. Ben de çok ısrar etmem devamını dinlemek için. Ancak tüm bu acıları sanırım ben de kalıtsal olarak yüreğimde taşırım. Bazen minik bir balkan tınısı ailemi yaşlara boğmaya yeter. Ben de bir köşede onların hislerine ortak olmaya çalışırım.

Bu insanlar bunca zorluğa göğüs germiş, Türk olmayı asla onursuz görmemiş, yaşanan sıkıntılara rağmen orada Türk olarak kalarak yaşamlarına devam etmek istemişlerdir. Bazen Türkiye Türkler’i tarafından bile hor görülmüş, ihanete uğramış, oradan oraya savrulmuşlardır tutunmak adına. Sonunda bu toprakları da yurtları bellemişlerdir. Elbet Anadolu da onların vatanıdır.

Çoğu, göç ettiklerinden bu yana bu diyarlara güç katmak adına and içmiş , gecesini gündüzüne katıp çalışmıştır. Ve bilirim ki benim ailem gibi birçoğu çocuklarına ayrımsamaların olmadığı evrensel bir bakış açısı miras bırakmıştır.

Evren bir bütündür. Küçük detaylarında ayrılmalar gözükse de onlar tablonun genelinin daha güzel görünmesi adınadır. Yüce insan aklı da yeryüzü üzerinde bölünmenin, ayrılmanın tabloya güzellik katmanın dışına çıktığında ne denli kirlenebileceğini apaçık görebilmelidir. Günümüzde dahi süregelen, can yakan tüm ayırma çalışmaları bizzat insanların aklın yüceliğini ayaklar altına almasından kaynaklıdır.

Özgür Nevzer Bilaloğlu