Önce setler kurdunuz ufacık,
Ardı sıra bentler, biraz irice,
Yetinmediniz,
Ölü ruhlarınızla baraja çevirdiniz kendinizi.

Hırsla edinilmiş mülkiyettiniz.
Sordum eskilere,
"Mülkiyet özgürlüktür," dediler,
"O hırs değil!"
"Sana aileden bunu ayırdık" dediniz,
Sevgisiz, kof, tüzel bir angarya!
İrdelettiniz zorla!
"Aile sevgidir" dedim,
"Bu soğukluk değil!"
Toplum taklidi yaptınız, halk olup!
Düşündüm,
"Toplum yurttaştır," dedim,
"O kul değil!"
Boşinanca kesilip din oldunuz!
Münkir olup, mümin kesildim.
Anladım,
"İnanç Tanrıyı bilmektir," dedim,
"O cehalet değil!",
İnim inim inildeyip, teselli buldunuz
"Sanat budur, başka nedir ki?" dediniz!
Öğrendim,
"Sanat, sonluda ışıldayan sonsuzdur" dedim,
"Arabesk değil!"
En faşistinden bir devlet düştü hep bana.
Kavradım,
"Devlet insandır," dedim,
"O faşist değil!"
Hiçci kesilip, yok saydınız insanı!
Okudum bigeleri,
Dedim, "Bilgelik sevgisi kendini bilmektir,"
"İnsanı yoksaymak değil!"
En son Tanrı kesildiniz başıma,
Korkutup O'nunla.
İnandım,
"Tanrı sevgidir," dedim,
"O korku değil!"
Ne kadar sınır olduysanız,
Duyguma, duyarlığıma, düşünceme,
O kadar biriktirdiniz, kendime beni.

Özgürüm şimdi,
Haydi, sınırlasanıza beni!